ពេលនៅតូច កូនៗពឹងពាក់លើឪពុកម្តាយ តែពេលចម្រើនវ័យធំឡើង ជាវ័យមួយដែលយើងអាចរៀនជាទីពឹងខ្លួនឯងបាន ព្រោះថាលោកទាំងពីរមិនអាចជួយយើងបានរហូតនោះទេ។ ដូចនេះ ទីពឹងសម្រាប់អនាគត គឺបានមកពីការសាងដោយខ្លួនឯង មិនមានអ្នកណាធ្វើឱ្យយើងឡើយដូចពុទ្ធសភាសិតថា"អត្តាហិអត្តនោ នាថោ ប្រែថាខ្លួនទីពឹងខ្លួន"។
គោលការណ៍ដែលបញ្ជាក់ថាខ្លួនមានទីពឹងដែលដកស្រង់ពី សៀវភៅមាគ៌ាជីវិតរៀបរៀងដោយ ភិក្ខុ គូ សុភាព បានពន្យល់ណែនាំដូចខាងក្រោម៖
១.មិនប្រព្រឹត្តអបាយមុខ៖ ដែលអាចធានាឱ្យយើងជៀសផុតពីក្តីអន្តរាយក្នុងដំណើរជីវិត ទោះជារស់នៅម្នាក់ឯងក្តី ជាមួយសង្គមក្តី ឬដើរទៅឆ្ងាយក្តីជិតក្តី។
២.រៀនសូត្រចេះដឹងជ្រៅជ្រះ មានតំរិះវិជ្ជាខ្ពស់។
៣.ចំណេះដឹងនោះ ត្រូវតែចេះឱ្យប្រាកដស្ទាត់ជំនាញ មិនមែនចេះព្រាវៗ ស្មានៗទេ ដូចបុរាណភាសិតពោលថា"ចេះស្ទើរល្ងីល្ងើឥតបថចេះប្រាកដ ប្រាក់រត់តាមហៅ"។
៤.សេពគប់មិត្តល្អ មានអត្តចរិកសមរម្យសុភាពរាបសា ស្លូតបូតជាមនុស្សដែលយើងអាចពឹងពាក់បាន។
៥.ងាយប្រដៅងាយស្រួលប្រាប់ ស្រួលណែនាំមិនរឹងរូស មិនប្រកាន់ខ្លួន។
៦.អាចជួយកិច្ចការងារអ្នកដទៃបានខ្លះនៅពេលគេពឹងពាក់។
៧.បំណងប្រាថ្នាចង់ក្លាយខ្លួនជាមនុស្សល្អដែលគេស្រឡាញ់ ចូលចិត្តគោរពរាប់អាន មិនចង់ឱ្យគេស្អប់ទេ។
៨.សន្តោសគឺចេះល្មមព្រមតាមសមត្ថភាពដែលខ្លួនអាចធ្វើបាន មិនល្មោភលោភលន់ហួសហេតុពេក។
៩.ព្យាយាមពុះពារក្នុងការងារ ឬការស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិដោយយកចិត្តទុកដាក់ មិនខ្ជិលច្រអូស។
១០.មានសតិបញ្ញាស្មារតីក្លៀវក្លាឆ្លាត វៀងវៃអាចរកវិធីដោះស្រាយបញ្ហាដោយងាយ។
ក្នុងសៀវភៅខ្លឹមសារធម៌នេះបានពន្យល់ទៀតថា បើបុគ្គលប្រកបដោយលក្ខណៈទាំង១០នេះ បុគ្គលនោះឈ្មោះថាមានទីពឹងក្នុងខ្លួន ទោះបីនៅក្នុងទីណាក៏គ្មានភ័យបារម្ភអ្វីឡើយ អាចរស់នៅបានដោយស្រួលដោយមិនធ្វើឱ្យគេលំបាក ហើយថែមទាំងអាចជួយគេបានទៀតផង។ យើងមិនត្រូវធ្វើជាមនុស្សរស់នៅឥតប្រយោជន៍នោះឡើយ គួរសាងអនាគតសម្រាប់ខ្លួនឯង មិនឱ្យឪពុកម្តាយលំបាកត្រូវរៀនសូត្រដោយខ្លួនឯង មានស្មារតីដោយខ្លួនឯង និងប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯង៕
